Me enfango

1. Plegarias atendidas:

Señor, gracias por escucharme (aunque sea un meteco) y no a los cientos de miles -¡millones!- de gallegos y forasteros: ¡estoy tan contento de que hayas cambiado el mes de abril por el de agosto!

2. Pensamiento consolador (por lo menos a mí me consuela):

Un día más de Zapatero en el gobierno: un día menos.

3. Carta de C. Fernández Vázquez en La voz de Galicia, 7.08.09); me parece fascinante, aunque por supuesto no esté de acuerdo con ella [subrayados míos y comentarios en rojo]:

Teño dous fillos, un deles adolescente, que foron educados en galego. Desde que se escolarizaron nun centro urbano pasaron a falar case exclusivamente en castelán, agás con nós e os avós. Tódolos anos repítese a mesma situación: de clases de 25 rapaces, eles son esa minoría de 3 ou 4 (nunca máis) que se expresan con corrección en ámbalas linguas, é dicir, son verdadeiramente bilingües. Os 20 restantes teñen auténticas dificultades para construír unha frase en galego, coma se dunha lingua estranxeira se tratase, van traducindo aos golpes. Son autenticamente monolingües en castelán. ¿Por que? A resposta é clara: a maioría dos pais educan aos seus fillos en castelán. Tres horas á semana de galego son insuficientes[?] para aprender a falar unha lingua , tal é como se está a demostrar co inglés, por iso se están promovendo as seccións bilingües [ya, por eso]. Se difícil é manterse en galego aos que, coma nós, falamos habitualmente nesta lingua, ¿como será para os demais? [No sabía que el gallego fue tan, tan, difícil] A aprendizaxe do castelán garantizada na escola vese reforzada fóra: unha canle en galego fronte a un océano de canles en castelán, minúscula presenza do galego na prensa e radio, administracións que empregan como lingua vehicular o galego pero cuxos funcionarios se expresan maioritariamente en castelán? ¿Onde está a ameaza para o castelan? [Yo creo que nadie dice que el castellano esté amenazado, es el típico delirio de los nacionalistas] ¿Que espazo lle queda ao galego? As linguas mantéñense vivas falándoas, senón están condenadas á desaparición [¿y?]. Por iso non entendo que ante este estado de cousas se fale de imposición a menos que, no caso do ensino, tamén se lle chame así á aprendizaxe das distintas materias: bioloxía, filosofía, química? ao aparecer 'impostas' no curriculum. Menos mal que non nos fan unha enquisa aos pais sobre a necesidade destas materias no curriculum porque moito me temo que, de ser así, a maioria delas desaparecerían [lo único en que estoy de acuerdo: en un contexto democrático los padres deberían poder decidir el curriculum académico]. Só concluír que cada vez me resulta máis difícil e doloroso comprender como un pobo pode avergoñarse e sentir tanto odio cara unha lingua, a súa, renegando dela, do que lle é propio e o fai singular. Quizais porque neste novo estatus de cidadáns acomodados, o galego lémbranos as nosas humildes raíces campesiñas. E iso a algúns prodúcelles urticaria.