No es Trapiello, ojalá, pero en la literatura en gallego, tan autocomplaciente y monótona, donde los libros los obligan a leer a los niños en los colegios porque nadie los miraría si no, al menos de este podré tener un buen recuerdo.
Este es un ejemplo de lo que podría ser una literatura normal, más natural, donde lo que uno lee no sonase a impostado casi siempre. Ahí es cuando echo en falta que no haya habido en gallego un escritor como Pla.
Dos textos para ilustrar (p. 75 y 78):
Martes, 4 de setembro[no= en el que / cadraron= coincidieron / moañeses= de Moaña / leron= leyeron / cadanseu= cada una un / avó= abuelo / sorriso= sonrisa / guindados= lanzados / á= a la]
Ese día no que cadraron en Tirán tantos moañeses para recordar a Castroviejo, gañaron particular simpatía as súas netas. Dúas delas leron cadanseu poema escollidos entre os que escribira o seu avó, talvez no seu “balcón mariñeiro”. como el dicía. Foi unha lindeza de voz e de verso, de sorriso e de rosa. Quizais, iso que se chama a gloria literaria non é unha cousa tan inefable e hierofántica como vén sendo no vaniloquio dos escritores; ao mellor a gloria literaria é que unhas netas lean nun punto do tempo uns poemas do seu avó guindados á eternidade.
Mércores, 19 de setembro[arranxados= arreglados / e máis un = y además un / la= lana / feito= hecho / ca= que / xeo= hielo / lúas= lunas].
O primeiro día da escola eu levaba zapatos novos ou arranxados por Pepucho o de Noia e máis un chaquetón de la, feito por miña avoa Pepa. Parecíame máis agradable a sensación de ir ben calzado ca vestido, porque os zapatos dábanme o pracer de pisar nas pozas das primeiras chuvias do camiño ou de romper os seus cristais de xeo máis adiante, cando chegasen as lúas frías de xaneiro. Mais ca en zapatos parecíame que ía nun vehículo.
Xosé Manuel G. Trigo, Viaxes do corazón. Diario ínfimo, Galaxia, 2008
No hay comentarios:
Publicar un comentario